Ik denk dat veel meiden/jongens met een eetstoornis dit wel herkennen. Bang om volwassen te worden, bang zijn voor de toekomst. Tijdens mijn eetstoornis was ik hier niet bewust van, maar nu ik wel eens terug denk aan die tijd, denk ik dat dit ook voor mij gold.
Als je volwassen wordt krijg je allemaal verantwoordelijkheden. Een vaste baan, een eigen huis en op ten duur misschien ook wel een relatie. 
Daar had ik toch helemaal geen tijd voor? Ik was veel te druk bezig met mijn eetstoornis.
De eetstoornis was dan ook een manier om het lichaam van een klein meisje te houden. zolang mijn lichaam nog klein is, kan ik toch ook niet volwassen worden? Dat ging er toen in mijn hoofd om. Dit is natuurlijk de grootste leugen, maar dat is wat de eetstoornis met je doet.
Nu ben ik 20 jaar. Ik heb mijn rijbewijs en eigen auto. Ik werk 4 dagen in de week en ga 1 dag naar school. Betaal mijn eigen rekeningen en koop al regelmatig mijn eigen extra boodschappen. Wel woon ik nog thuis bij mijn ouders, want in alleen zijn ben ik nog niet zo goed.
Als ik nu zo terug kijk op de tijd dat ik bang was voor de toekomst, en bang was om volwassen te worden, was dat eigenlijk helemaal nergens voor nodig. De veranderingen lijken heel groot, maar dat valt reuze mee. Volwassen worden ging bij mij eigenlijk vanzelf.
Wel heb ik het voordeel dat mijn ouders mij al van kleins af aan hebben geleerd om mijn eigen geld te verdienen en mijn eigen spullen te kopen. Vanaf mijn 11 had ik mijn eerste bijbaantje en daarna nooit meer zonder werk gezeten. Ze hebben mij geleerd, dat als ik iets extra’s wilde, dat ik het zelf moest betalen. Ik heb hierdoor geleerd hoe ik met geld om moest gaan en hoe ik moest sparen. Natuurlijk was het soms zuur als andere weer vertelde dat ze een lading kleding, spullen of zakgeld kregen, of dat ze hun rijbewijs en auto als ‘cadeau’ kregen.
Maar als ik zo terug denk heb ik veel meer gekregen. Met geld omgaan kan ik als de beste, ik zorg dat ik altijd mijn rekeningen op tijd betaal. Als ik iets extra’s wil, dan weet ik dat ik er eerst voor moet werken. 
En het beste wat ik heb gekregen is toch wel een goed huis waar ik nog steeds mag wonen, 2 ouders die mijn altijd steunen en achter mijn keuzes staan. Ik hoef geen HBO studie te doen, en ervoor te zorgen dat ik later een goed betaalde baan krijg. Ze willen juist dat ik doe wat ik leuk vind, maak niet uit dat het geen rijk betaalde baan is, zolang ik het maar met plezier doe.
Wat de toekomst mij gaat brengen, weet ik nog niet. Ik heb heel veel dromen en plannen en ik ga er hard voor werken om deze uit te laten komen.
Ben jij ook bang om volwassen te worden? Bang voor de toekomst? Praat hierover en vraag hulp. Je staat er nooit alleen voor.
Groetjes Tiffany
TiffsKitchen 