Ik krijg veel de vraag hoe het nu gaat thuis. Ik ben sinds afgelopen dinsdag thuis, na een opname van 18 weken. Dit is enorm wennen. Van elke dag samen zijn met een aantal andere eetstoornis patiënten, naar helemaal alleen zijn. Van elke dag vaste structuur en begeleiding, naar niks. Ik moet eerlijk toegeven dat het best pittig is. Ondanks dat ik elke dag tegen die eetstoornis in ga, blijft de eetstoornis hard schreeuwen.
Tot nu toe is het mij redelijk gelukt om het eten op de goede weg te houden, maar soms lukte het wat minder. Dat was vanmiddag ook te zien op de weegschaal. Er was geen pond bij, terwijl dat wel mijn doel is. Gelukkig was ik ook niet afgevallen. Ook weet ik dat deze week gewoon heel pittig was met omschakelen en dat het ook extra energie koste.
Ook kreeg ik de vraag of ik nog uitdagingen aan ga en ja dat doe ik nog steeds. Vooral het herhalen ervan is belangrijk en dat blijf ik doen. Zo herhaal ik de “moeilijke” muesli meerdere keren en ook de boterhammen met pindakaas en vlokken herhaal ik elke dag. Ook heb ik deze week al een paar keer chocolade genomen i.p.v.. mijn evergreens. Aankomende week wil ik mij gaan uitdagen met het avondeten en nog veel meer. Ik heb namelijk een nieuw plan gemaakt met mijn behandelaar.
Nieuw plan
Aankomende week moet ik dus goed letten op genoeg eten, zodat ik volgende week wel ben aangekomen en daar heb ik een plan voor gemaakt met mijn behandelaar. Ik ga het boek van Tabitha farrar, Rehabilitate, Rewire, Recover!: Anorexia recovery for the determined adult nog een kans geven. Dat betekend ook dat ik mijn eetlijst ga loslaten en op gevoel eten. Dit is erg spannend, want ik weet dat ik dan nog meer ga eten, dan nodig is, maar ik weet ook dat dit de weg naar volledig herstel is. Ik wil alle restricties gaan loslaten. Ik wil dit nog een kans geven, met de hoop dat ik volledig kan herstellen. Hoe het gaat lopen en wat het mij gaat brengen? Dat ga ik vastleggen voor een nieuwe blog.
Fijne nieuwe week allemaal!
TiffsKitchen 