Quasi recovery of echt herstellen.

Ik durf niet, maar ik doe het wel, ik kies voor herstel.

Ik vind het lastig om deze blog te delen, omdat ik me er best wel voor schaam. Voor wat dan? Nou voor het feit dat ik veels te lang in quasi recovery heb gezeten. Met “quasi recovery” bedoel ik “half herstellen”. Dus wel deels herstellen, maar ook nog eetregels blijven behouden. Maar omdat ik altijd open en eerlijk ben naar jullie, deel ik, na lang twijfelen toch deze blog. Ik hoop dat ik anderen kan helpen, motiveren en inspireren om ook te kiezen voor herstel.

Ik gun namelijk iedereen de vrijheid om te luisteren naar zijn lichaam en cravings, om te genieten van eten en het even. Zonder al die eetstoornis regel. Ik gun dat iedereen, maar mezelf heb ik dat de afgelopen jaren niet gegund. Gek is dat he? Ik zette elke keer wel stappen in herstel. Ik kwam aan in gewicht en ik at beter, maar toch bleef ik bepaalde regeltjes behouden. Vanaf nu wil ik en moet ik dat veranderen. Ik wil namelijk een leven zonder eetstoornis en al die bijbehorende regels.

Stap voor stap wil ik die stomme regeltjes gaan loslaten. Ik wil weer kunnen luisteren naar mijn lichaam en de cravings. Dit zal in het begin verdomd moeilijk zijn, met veel eetstoornis gedachtes en veel strijd. Maar in de eetstoornis blijven hangen, alleen maar gezond willen eten, calorieën tellen, compenseren, bewegen en mezelf producten verbieden, is nog veel moeilijker. Dat is geen leven. De afgelopen weken heb ik al stappen gezet, maar ik moet eer nog heel veel gaan zetten, voor een eetstoornisvrij leven.

Waarom gun ik het anderen wel en mezelf al jaren niet? Daar heb ik de laatste tijd veel bij stil gestaan. Stap voor stap wil ik mezelf ook meer gaan gunnen en dus ook mezelf een leven zonder eetstoornis gunnen. Geen quasi recovery, maar echt herstellen van de eetstoornis. Het liefst zou ik de hele eetstoornis in één keer los willen laten. Dat er gewoon een aan-uit knop was. Dat ik die eetstoornis voorgoed kan uitschakelen. Helaas werkt het niet zo. Het is niet een kwestie van eten en aankomen. Een eetstoornis ligt veel dieper dan dat. Een eetstoornis is namelijk een mentale ziekte, iets wat je dus niet even oplost met eten of een medicijn.

Een leven met een eetstoornis is geen leven, voor niemand. Dat mag en kan ik nu wel zeggen, want ik leef al zo’n acht jaar met een eetstoornis. Acht jaar lang in de ban van de eetstoornis. Gezond moeten eten, calorieën tellen en mezelf heel veel producten verbieden. Ik mocht niet meer dan een x-aantal calorieën op een dag en ik mocht niet boven een bepaald gewicht komen. Ik heb mijn lichaam kapot gemaakt, door het jaren lang luisteren naar de eetstoornis. Mijn lichaam zal hier helaas ook niet volledig meer van herstellen, dat is mijn eigen schuld. Wel weet ik, dat wanneer ik nu doorzet met wat ik nu doe, dat mijn lichaam voor 90% weer gezond wordt. En het aller belangrijkste is, wanneer ik nu doorzet, dat ik na acht jaar gevangen te zijn in de eetstoornis, eindelijk weer kan leven. Leven in plaats van overleven.

Nu zul je denken, waarom deelt ze dit? Waarom een hele blog hierover schrijven? Nou dat ga ik ook even uitleggen. Ik zie veel meiden en jongens hier op Instagram die bezig zijn met hun eetstoornisherstel. En helaas zie ik bij sommige ook de: ‘ik wil wel herstellen, maar wel luisterend naar de eetstoornis’ (dus bepaalde eetstoornis regeltjes blijven behouden) Ik heb een tijdje terug gehoord dat ze dit ‘quasi recovery’ noemen. Ook wel ‘half herstel’. Je vasthouden aan restricties, aantal calorieën, calorieën tellen, vaste hoeveelheden, verboden producten,  minimaal gewicht willen behouden en ga zo maar door. Toen ik dit zo las over quasi recovery, herkende ik mij ook hierin. Ik ben ook een lange (te lange) tijd blijven hangen in het zo genoemde ‘quasi recovery’. Ik wilde wel meer eten en wat aankomen, maar ik hield me nog steeds vast aan een bepaald gewicht. Ik mocht maar zoveel van een bepaald product eten, anders werd het te ongezond en zo had ik nog wat andere eetregels die ik wilde houden. Maar ik heb na een hele lange tijd eindelijk het licht gezien. Ik heb ingezien dat ik uit die ‘quasi recovery’ moet stappen en voor volledig herstel moet gaan. Niet voor anderen, maar voor mezelf. Voorheen deed ik het voor anderen, maar dit keer doe ik het echt voor mezelf. Ik wil namelijk leven i.p.v. overleven. Ik wil herstellen voor mijn toekomst, mijn toekomst als Juf Tiffany :D.

Ik ga hier ook meer over delen. De goede/leuke momenten, maar ook de minder goede/leuke momenten. Ik ga jullie meenemen in mijn herstel, mijn uitdagingen, mijn ups en mijn downs. Ik hoop jullie hiermee te inspireren en te helpen. Ook hoop ik anderen zonder eetstoornis te laten inzien hoe het werkt in het hoofd van iemand met een eetstoornis. Het meeste zal ik delen op mijn instagram @Tiffsjourneyx, maar ik zal tussendoor ook wat blogs erover schrijven.

Voor degene die ook struggelen met een eetstoornis, denk goed na in welke groep je valt en in welke groep je wilt vallen. Wil je je hele leven bezig zijn met eten, minder eten, gezond eten, je gewicht bijhouden, calorieën tellen, je macro’s bijhouden, jezelf producten verbieden, alles afwegen wat je eet, niet mogen genieten van wat je daadwerkelijk wilt eten en ga zo maar door? Wil je dat? Lijk mij niet? Vandaag kan jij er ook nog voor kiezen om voor herstel te gaan, echt herstel. Kiezen voor leven in plaats van overleven. De keus is aan jou. Mijn keus is, na acht jaar (jup veelst te laat, I know), gaan voor echt herstel. Ik durf niet, maar ik doe het wel, ik ga voor echt herstel.

Ik hoop dat ik door middel van deze blog en door middel van het delen van mijn herstel via mijn Instagram @Tiffsjourneyx anderen kan helpen en motiveren om ook de strijd aan te gaan. De strijd tegen die verdomde eetstoornis!