Motivatie is de key voor herstel. Dat is iets wat ik de afgelopen maanden wel heb geleerd. (mag ook wel naar 7 jaar eetstoornis #nooittelaatomteleren). Motivatie vanuit jezelf is de sleutel tot succes. Zonder intrinsieke motivatie kan je niet voorledig herstellen. Je kan het wel voor ander doen, maar zodra de band met die ander verslechterd is je eetstoornis ook weer gelijk terug.
Intrinsieke motivatie betekent dus motivatie vanuit jezelf. Dit is iets wat ik eigenlijk in de afgelopen 7 jaar niet veel heb gehad, maar precies een jaar geleden kwam dan toch eindelijk die intrinsieke motivatie om de hoek kijken.
17 april 2020 besefte ik eindelijk dat het zo niet langer meer ging. Precies een jaar geleden schreef ik een mail naar mijn huisarts “het gaat niet goed” met daarin mijn verhaal. Ik had al snel een afspraak en tijdens die afspraak ben ik ook gelijk aangemeld bij de eetstoornis kliniek.
Een lange tijd verder kreeg ik daarvan bericht en zo is alles in gang gezet en had ik eind juli 2020 mijn intake. In de tussentijd was mijn eetstoornis sterker geworden en mijn gewicht nog verder gedaald. Waarom? Omdat ik bang was niet “ziek genoeg” te zijn voor hulp. Tja… Dat is wat de eetstoornis je natuurlijk wijs maakt, maar op dat moment was ik volledig over genomen door de eetstoornis en geloofde ik de eetstoornis dus ook.
Tijdens mijn intake kwam ten sprake dat ik moest gaan nadenken over een klinische opname in plaats van alleen ambulante therapie. Mijn reactie was: No way! Ik heb net alle drie de toelatingstoetsen voor de PABO gemaakt en gehaald, dus ik start in september met mijn studie. Geen klinische opname voor mij. Nu niet, dan niet, nooit niet! Tijdens mijn intake had ik ook lichamelijk onderzoek en daaruit bleek dat mijn lichaam erg achteruit is gegaan. Dit geloofd ik zelf totaal niet, want ik wandelde nog dagelijks 5km en ik at nog elke dag een x aantal calorieën. Tijdens dat gesprek is dus de afspraak gemaakt dat ik even een weekje over de klinische opname na moest gaan denken.
Dat heb ik ook gedaan. Hadden ze dan toch gelijk? Was mijn lichaam echt aan het opgeven? Of wilde zij mij gewoon bang maken? Toch was er iets in mijn hoofd die hun geloofde. Was dat toch de “gezonde Tiffany” die nog ergens in mijn hoofd aanwezig was?
Ik ben dus toch voor die klinische opname gegaan, wat de meeste van jullie al weten. Hierover zijn ook meerdere blogs over online gekomen. Als je meer over die tijd wilt lezen, kan je even die blogs lezen.
Maar terug bij het onderwerp waar ik eigenlijk over wilde schrijven, namelijk intrinsieke motivatie. Vorig jaar kreeg ik voor het eerst een beetje intrinsieke motivatie en dit is in de afgelopen tijd enorm gegroeid. Afgelopen 2 weken had ik tentamenweken en mocht ik voor het eerst tijdens mijn studie ook echt naar school. Dankzij corona mag het HBO namelijk nog steeds geen fysiek lesgeven, maar gelukkig de tentamens wel.
Naar al die maanden thuiszitten mocht ik dus eindelijk naar school en dat voelde zo goed. Het voelde alsof ik weer ergens voor leefde. Dat het nu serieus is. Dat ik een serieuze studie volg. Dat ik werk aan de toekomst. Dat ik er toe doet. Dat het ‘echt’ is.
Doordat ik al aardig wat ben aangekomen de afgelopen maanden is het ook niet te zien dat ik een eetstoornis heb. Dit is aan de ene kant lastig, want in mijn hoofd heb ik nog steeds een eetstoornis en gaat het nog steeds niet goed. Maar het was ook wel fijn om niet dat meisje met de eetstoornis te zijn. Gewoon net zoals mijn studiegenoten te zijn en alles lessen mee kunnen doen.
Deze tentamenweek was ook echt een eyeopener. Studiegenoten die gewoon om 11 uur een lekker broodje kochten en ervan genoten. Studiegenoten die tussendoor een koekje pakte omdat ze daar zin in hadden. Dit wil ik ook. Ik wil ook gewoon kunnen eten wat ik wil en wanneer ik wil. Ik wil mijn niet vasthouden aan die eetlijst met vaste hoeveelheden en vaste tijden.
En daarom ga ik ook alles loslaten. Nee, natuurlijk niet therapie. Maar wel dat vaste. Vaste eetlijst, vaste hoeveelheden, vaste tijden. En ik zal de komende tijd vast wel een keer de mis in gaan. Het zal vast niet altijd goed gaan, maar dat hoort erbij. Herstel gaat niet in een rechte lijn naar boven. Herstel is niet perfect.
De lezers die zelf ook te maken hebben gehad of nog steeds te maken hebben met eetstoornisherstel kennen de term misschien wel all-in of intuïtief eten. Zoiets ga ik ook doen, maar ik ga deze termen voor de rest niet gebruiken.
Ik noem het namelijk gewoon “Luisteren naar je lichaam” Dat is iets wat ieders mens zou moeten doen, geen restricties, geen diëten. Gewoon leven, genieten en eten. De wereld is zo gefocust op het ‘perfecte slanke lichaam’ dat we het allemaal nog gaan geloven ook. Maar weet je wat nou perfect is? Perfect is dat je geniet van je leven, dat je naar je lichaam luister en dat je het lichaam gunt wat die nodig heeft.
Vandaag is besloten dat ik mijn laatste fase van de behandeling ga starten. Fase 4, de terugvalpreventie. Deze fase starten we eerder als verwacht, maar qua eetstoornisherstel heb ik zoveel stappen gezet waardoor we eerder gaan starten met de laatste fase.
Volgende week heb ik ook een online kennismaking voor nieuwe therapie. Therapie voor mijn depressie. Hier heb ik een tijd weinig over gedeeld, maar stond ik al wel een tijdje voor op de wachtlijst.
En hierbij sluit ik deze blog af, want hij is alweer veels te lang geworden.
Meer van deze blogs lezen? Laat in de reacties weten waarover jij graag een blog wil lezen?
TiffsKitchen 