Zoals jullie weten heb ik een aantal jaar last gehad van een eetstoornis. Toen ik 16,5 ben ik begonnen met afvallen en dit is helaas de verkeerde kant opgegaan. Uiteindelijk at ik veels te weinig, bewoog ik te veel en werd ik te mager. In het begin kon ik het goed verbergen en wist niemand er iets van.
Tot het zomer werd en ik mezelf niet meer kon verbergen in de grote spijkerbroeken en te dikke truien. Toen mijn ouders erachter kwamen dat ik te veel was afgevallen en veels te weinig at, moest ik weer 3 hoofdmaaltijden en 3 tussendoortjes per dag gaan eten. Ook moest ik elke week op de weegschaal om te zien of ik al was aangekomen. Ik werd goed in de gaten gehouden en kwam elke week weer iets aan. Mijn zelfbeeld werd met de dag slechter en ik walgde van mezelf. Ik vond mezelf vies, lelijk en dik. Ook al wist ik dat ik nog steeds te mager was, die eetstoornis vertelde mij wat anders. Maar uiteindelijk zat ik wel weer bijna op een gezond gewicht, wat de strijd alleen maar moeilijker voor mij maakte.
Elke dag had ik weer die strijd in mijn hoofd. Wel eten/niet eten, hoe kan ik smokkelen met mijn eten, hoe kan ik zo min mogelijk calorieën binnen krijgen. Helaas was ik ook heel goed in het verbergen en smokkelen van eten, ik verzon smoesjes om bepaalde dingen niet te eten. Op ten duur at ik geen vlees, aardappelen, rijst, pasta en brood meer. Ook waren ongezonde snacks een no-go. Ik viel weer af en belandde in een terugval in mijn eetstoornis.
Afgelopen mei heb ik uit mezelf de keuze gemaakt om echt die eetstoornis te gaan verslaan en om weer aan te komen. Waarom? Omdat mijn lichaam het niet meer vol hield. Ik verloor steeds meer haar, mijn hartslag werd trager en ik moest als 19 jarige kleding kopen op de kinderafdeling en ik was altijd moe en had het altijd koud. Eindelijk besefte ik dat dit niet langer zou volhouden, dat ik niet mijn hele leven zo kan leven.
Ik ben mezelf weer uitdagen om nieuwe dingen te gaan eten en ook werd heb ik mijn calorieën in stappen verhoogt. Om de drie/vier dagen ging ik weer 100 calorieën meer eten en zo zat ik al snel op het minimum van 2000 kcal. Helaas was dit niet genoeg, want ik was nog niet veel aangekomen. Dit betekende dus dat ik verder moest, verder met opbouwen, nog meer moest eten en nog meer angsten aan moest gaan.
Maar ik ben blij dat ik het heb gedaan. Weet je waarom?
- Ik heb weer energie.
- Mijn haar valt niet meer uit.
- Mijn hartslag is weer normaal.
- Ik kan weer genieten van het eten.
- Ik zie er weer gezonder uit. (al mag er nog wel een paar kg bij, maar daar ben ik mee bezig)
- Ik kan weer lachen.
- Ik kan weer hele dagen en weken werken.
- Ik verbied mezelf niks meer.
Ik hoop dat ik jullie hiermee kan laten inzien dat het waard is om te vechten tegen die eetstoornis. En ik weet hoe moeilijk het is en het gaat zeker niet in 1 keer goed. Herstel gaat met vallen en opstaan. Zolang je maar weet waarvoor je vecht, weet waarvoor je iedere dag weer die strijd aangaat en dat je weet dat je zonder eetstoornis een prachtig leven voor je hebt.
Heb je nog vragen of wil je meer weten. Laat het mij weten hieronder in de reacties of stuur een berichtje op mijn instagram @TiffsKitchenx
Liefs Tiffany
TiffsKitchen 