New chapter

Vandaag 29 juni, mijn verjaardag. Ik ben weer een jaartje ouder. Het voelt zo gek, zo raar. Ik ben gewoon 25 geworden, maar zo voel ik mij totaal niet. Alsof ik de afgelopen jaren heb gemist, dat de tijd heeft stilgestaan. Het gevoel hebben dat ik achter loop, niks heb bereikt. Terwijl de meeste leeftijdsgenoten nu studeren of al werken, een eigen huisje hebben en leven… Zit ik nog thuis, studie moeten pauzeren en nog steeds op standje overleven ipv leven… Als ik terugkijk op afgelopen jaren, word ik best wel verdrietig. Verdrietig hoe hardnekkig een eetstoornis kan zijn en hoe een eetstoornis zo je leven kan beïnvloeden. Ik had liever met een glimlach teruggekeken naar afgelopen jaar. Dat ik weer meer Tiffany was geworden en minder eetstoornis, maar helaas is dat niet gelukt. Gelukkig heb ik het afgelopen half jaar wel al een paar doelen bereikt en deze zal ik ook in deze blog delen, want ondanks dit rot jaar, heb ik ook stappen gezet. Stappen richting de toekomst.

Vorig jaar plaatste ik deze tekst op mijn instagram @Tiffsjourneyx:

Vandaag tellen we weer een jaartje erbij op, 24 jaar alweer👩🥳
Wat helemaal niet zo voelt voor mij. Ik vier het ook niet. Ook heb ik het gevoel dat ik een aantal jaar heb overgeslagen. Dit komt omdat ik de afgelopen paar jaar op standje ‘overleven’ stond ipv ‘leven’. Toen ik 16,5 was begon ik met afvallen en al snel sloop die eetstoornis mijn leven binnen en sindsdien is mijn echte leven gestopt. Het leven ging door, maar ik leefde niet. Uren, dagen, weken, maanden en jaren vlogen voorbij, maar ik stond stil. 2020 zette ik de stap om te vraag naar professionele hulp en daardoor is dit jaar een rollercoaster voor mij geweest. Mijn 23ste begon met het uitstellen van mijn nieuwe studie, omdat ik in opname ging in een eetstoornis kliniek. Mijn lichamelijke situatie vonden zij namelijk te slecht om alleen ambulante therapie te krijgen. De studie heb ik uiteindelijk in februari kunnen starten gelukkig en ben ik nu een paar maanden mee bezig en sinds maart zelfs begonnen met stage lopen in groep 1🤗. Dit gaat met ups en downs, want naast mij studie volg ik ambulante eetstoornis therapie en ook nog extra therapie voor mijn depressie. Dit afgelopen jaar is dus ook voorbij gevlogen en helaas heb ik nog lang niet bereikt wat ik wilde bereiken, maar stapje voor stapje hoop ik steeds meer. Hoop ik dat ik een keer kan zeggen dat ik ‘leef’  Dat de echte Tiffany terug is, na al die jaren. Maar voor nu staan we nog op standje ‘overleven’ en gaan we zo weer richting de trein voor een dagje stage, mijn laatste keer voor de zomervakantie. Natuurlijk een traktatie voor de kids mee en gisteren nog een lading chocolade chip cookies gebakken voor de juffen en meesters👩‍🍳

En nu

Wat had ik nu gehoopt dat ik had kunnen zeggen, dat ik leef. Dat ik het afgelopen jaar die eetstoornis achter me had kunnen laten, dat ik druk bezig was met mijn studie, maar helaas. Het afgelopen jaar is heel anders gelopen. Nooit verwacht dat het zo zou lopen en ook nooit gehoopt… Het afgelopen jaar heb ik mijn dieptepunt bereikt, maar daarna ook weer stappen omhoog gezet.

Eetstoornis

Zoals hierboven al geschreven. Ik had mijn dieptepunt bereikt afgelopen januari. Een noodopname in de eetstoorniskliniek kwam te pas en dat was alles behalve leuk en gepland. Hier ga ik nu niet verder over schrijven, want er staan al ‘persoonlijke’ blogs online over deze periode.

Ik heb nu wekelijks op vrijdag een afspraak bij de kliniek, maar nu met een andere behandelaar dan vorig jaar. Met deze behandelaar heb ik een goede klik. Ze kijkt naar mij als persoon en niet als ‘de zoveelste eetstoornis patient’. Ze denkt met mij mee en ze weet precies wanneer mijn eetstoornis praat of wanneer ik praat. Dit laat ze ook duidelijk weten en daar ben ik dankbaar voor. Ook heb ik sinds deze maand tussendoor korte gesprekjes met de dietiste. Er is een nieuwe dietiste en met haar kan ik praten over mijn voeding. Tijdens deze gesprekjes kijken we naar wat helpend is voor mij. Ook vind ik dat deze dietiste eerlijk is en ook zegt wanneer het ‘abnormaal’ ‘te veel’ etc is. In de komende weken ga ik leren wat een gezond en gevarieerd voedingspatroon is, wat ik erg fijn vind. Natuurlijk voor nu nog wel afgestemd op ‘aankomen’.

Echt herstel

Doordat ik mijn dieptepunt had bereikt, zag ik ook in dat het zo niet langer kon. Ik zag hoeveel verdriet ik mijn ouders aandeed en dat wilde ik niet meer. Ik weet dat het niet oké is, dat je eerst je dieptepunt moet bereiken om dan pas voor echt herstel te kiezen, maar het is bij mij eenmaal zo gegaan. Dat ik voor echt herstel heb gekozen, betekend niet dat alles gelijk goed gaat. Dat is alles heb kunnen losgelaten qua eten en gewicht. Ging dat maar zo gemakkelijk. Herstellen van een eetstoornis gaat met ups en downs. In mijn update van begin deze maand lees je hier meer over en op mijn Instagram deel ik tussendoor ook kleine updates.

Het gaat al wel steeds beter. Ik kom aan in gewicht, ik eet veel meer andere/ enge producten en ik probeer die vervelende eetstoornis regels te doorbreken. Helaas zit ik op dit moment ook even in een put, vooral mentaal. Doordat ik 24/7 per dag tegen die eetstoornis aan het vechten ben, is mijn energie nu aardig op. De strijd, spanning en stresst eist zijn tol en daardoor ga ik mentaal erg achteruit. De spanning is ook lichamelijk te merken. Ik heb veel pijn in mijn nek en schouders en ik slaap weer heel slecht, helaas.

Studie

Ik heb afgelopen januari mijn eerste jaar van de PABO afgerond en ondanks dat het de laatste maand lichamelijk en mentaal heel slecht ging, heb ik mijn propedeuse nog kunnen behalen. Helaas werd ik een week erna opgenomen in de kliniek, omdat mijn lichaam het bijna op had gegeven. Gelukkig kan ik nu zeggen dat ik in september de studie ga hervatten en dat ik start met het tweede jaar van de PABO. Hier kijk in enorm naar uit, weer terug naar het normale leven, ritme en mensen om mij heen.

Werk

Op dit moment heb ik sinds februari een studiepauze. 7 juni heb ik wel nog mijn propedeuse mogen ontvagen die ik in januari nog had behaald, voordat ik in de kliniek belandde. Ik ga dus even niet naar school en omdat ik niet 7 dagen per week thuis wil zitten, heb ik werk gezocht. Officieel mag ik nog niet werken, dit zou te belastend zijn voor mijn lichaam, maar helemaal niks doen is niet goed voor mijn depressie. Gelukkig heb ik een hele fijne en leuke werkplek gevonden, waar ik vroeger ook heb gewerkt. Namelijk bij de Heerlijkheid in Eck en Wiel. Ja, ik ben weer even terug de keuken in. Koken en bakken blijft mijn passie. Meestal werk ik nu 3 dagen per week rond de 4 a 5 uurtjes per keer. In september start ik dus weer met studeren en kan ik dankzij mijn propedeuse instromen in het tweede leerjaar. Mijn stage is al geregeld, dus het enige wat mij nu nog te doen staat is wachten tot september.

We gaan er met volle moed tegenaan

Het was dus een jaar met een dieptepunt in mijn eetstoornis, maar ook een hoogtepunt qua studie. Op dit moment sta ik gelukkig weer positiever en gezonder in het leven dan een half jaar geleden. Ondanks dat ik mij nu even niet zo goed voel, zie ik wel weer een toekomst voor me. Een toekomst als juffrouw Tiffany. Mijn motivatie om te leven, te genieten komt stapje voor stapje terug. Volgend jaar kan ik dan ook zeggen: “Ik ben Tiffany en ik leef en ik geniet” Ik laat mijn leven niet meer bepalen door een eetstoornis. Hoe ik dit ga bereiken? Dat zullen we het komende jaar weer zien, want natuurlijk blijf ik jullie meenemen in mijn eetstoornisherstel en de zoektocht naar wie Tiffany nou echt is.