Niet meer het meisje met de eetstoornis

Ik wil niet meer. Ik wil niet meer het meisje met de eetstoornis zijn. Al 8,5 jaar ben ik dat meisje met de eetstoornis. Dat meisje wat overleeft, maar niet leeft. Dat wil ik niet meer. It’s time to change

Ik wil. Ik wil die vrouw zijn. Ik wil die vrouw zijn die daar voor een klas vol kinderen staat. Vol van energie. Vol aan het genieten. Die vrouw dat leeft en niet overleeft.

Mijn opname zit er op. Afgelopen maandag ben ik met ontslag gegaan, ik ben nu al bijna een week weer thuis. Het was de bedoeling om nog 2 weken te blijven en dat ik hier dan totaal 4 weken heb gezeten. Helaas denken ze niet met mij mee en gaat het niet door. Ze houden geen rekening met mij autisme, waardoor het niet haalbaar is om langer te blijven. Elke dag met migraine in bed liggen ga ik niet volhouden. Nee ik ben nog niet hersteld. Dat is onmogelijk in 2 weken. Wel ben ik mentaal verder en sterker dan ooit. Ik zie een toekomst voor me. Een toekomst zonder eetstoornis. Dit heb ik nog nooit eerder gehad.

Helaas lag ik al sinds begin van de opname elke middag met migraine in bed. Eerst dacht ik dat het door het eten kwam. Dat mijn lichaam moest wennen, maar nu naar een tijdje goed eten na een gesprek met de arts, ben ik erachter gekomen waardoor het komt. Ik krijg te veel prikkels binnen hier. Doordat ik autistisch ben en niet kan filteren in mijn hoofd, komt alles binnen. In een kliniek heb je sowieso al meer prikkels en spanningen van buitenaf en als dat allemaal binnenkomt in je hoofd, is dat te veel. De migraine is ook niet te op te lossen met medicatie. Daarom is besloten om het toch de opname iets korter te houden.

Gelukkig hoef ik het niet alleen te doen en ga ik extra hulp krijgen thuis. Ik heb namelijk wel geleerd van de vorige keren dat ik het niet alleen kan. Hoe graag ik het ook zou willen. Ik heb me erbij neer gelegd en de hulp die mij is aangeboden met 100% aangenomen. Dat is al een hele overwinnen van mij.

Het geeft mij ook angst. De toekomst. Zullen mensen me nog steeds aardig vinden nu ik veranderd ben? Niet meer het meisje met de eetstoornis, maar gewoon die vrouw. Niks anders. Deze angst is mijn valkuil voor een terug val, maar nu ik deze vuilkuil weet, kan ik ook ervoor zorgen dat ik er beter tegen kan vechten.

De afgelopen 2 weken heb ik veel geleerd over mijn autisme en waarom ik ben teruggevallen in de eetstoornis. Dit heeft veel eyeopeners gebracht en mijn handvaten gegeven om een nieuwe terugval te voorkomen. Ik word deze zomer 25, geen tijd meer om weer terug te vallen. Weer de eetstoornis laten winnen en nog langer mijn leven te laten verpesten door die eetstoornis.

Thuis ga ik dus nog steeds verder strijden tegen die eetstoornis, maar dit keer niet alleen. Dit keer met hulp, goede hulp. Ik heb geleerd dat ik het niet alleen kan. Ik heb geleerd dat het niet erg is om hulp aan te nemen en te accepteren.

Ik ga nog meer leren over hoe mijn autisme werkt. Ik ga leren leven. Net zoals je moet leren lopen, in stapjes. Soms val je, maar dan sta je zo snel mogelijk weer op om door te gaan. Stapje voor stapje en op ten duur naar wandelen. Wandelend het leven in. Het echte leven. Het leven wat ik wil leven. Het leven als vrouw en niet als het meisje met de eetstoornis.