Mijn ervaring rondom depressie

Omdat mijn vorige blog over het onderwerp depressie zo goed werd ontvangen en dat er vragen kwamen over nog een blog waarin ik mij ervaringen deel. Dit ga ik dus vandaag ook doen in deze blog. Ik vind dit een stuk moeilijker om te delen dan de vorige blog. Maar ik hoop doordat ik er open over durf te delen, dat de taboe rondom depressies wordt doorbroken. En dat een depressie niet wordt gezien als een rare ziekte. Of dat iemand gewoon aandacht ermee wilt.

Hoe kwam ik erachter dat ik een depressie had?

Eerlijk gezegd kwam ik er niet zelf achter. Ik voelde me wel vaak somber, was niet meer de vrolijke Tiffany van vroeger en ik was het liefst alleen thuis op mijn kamer. Maar dit koppelde ik niet gelijk vast aan een depressie. Toen dacht ik namelijk dat je pas een depressie had als je hele dag in bed lag, alleen maar somber was, lag te huilen en dacht aan de dood. Dat je nooit lachte, nooit iets leuks meer deed.

Ik had wel dagen waarbij ik mijn bed niet verliet, dat de lach verdwenen was, dat ik gedachtes rondom de dood had. Maar ik had ook goede dagen. Dagen dat ik juist lekker aan koken en bakken was, aan wandelen was of gezellig bij oma spelletjes aan het doen was.

Via Rintveld waar ik in behandeling zit voor mijn eetstoornis kreeg ik een persoonlijkheids onderzoek. Dit was een onderzoek van 2 hele ochtenden vol met opdrachten en vragenlijsten. Ruim 10 weken later kreeg ik daarvan de uitslag en daarin stond ook ‘zware depressie’ Nou zegt dat nog niks, maar het gaf mijn behandelaar wel een seintje om erover te beginnen. En toen ben ik gaan praten. Praten over mijn gevoelens en gedachten. Iets wat ik al eerder had moeten doen, maar ik nam het zelf niet zo serieus.

Ik kreeg ook de vraag of ik daar hulp voor wilde, om van die depressie af te komen en het eerste wat ik zei: Kan dat dan nog? Ik voel me namelijk al jaren zo, al vanaf begin van mijn eetstoornis en dat is al ongeveer 6/7 jaar geleden. Is het niet iets waar ik gewoon mee moet leren leven, omdat het nu al zo lang is?

Dat hoeft niet kreeg ik te horen en heb ik dus ook de hulp die werd aangeboden aangenomen.

Het duurde wel even voordat ik terecht kon bij een psycholoog die plek had. Maar ik ben nu een aantal weken geleden gestart met CGT. Ook wel cognitieve gedrags therapie. Hierbij leer ik eerst om via G schema’s de negatieve gedachtes om te zetten in minder negatieve gedachtes. Dat is de eerste stap, binnenkort zullen we ook nog andere opdrachten doen. Maar daar weet ik nu nog weinig over.

Hoe ga ik en mijn omgeving om met de depressie?

Nou eerlijk gezegd merk mijn omgeving er weinig tot niks van. Ik heb geleerd om een masker op te zetten. Dit is niet goed, dat weet ik, maar ik wil anderen niet tot last zijn.

Op school en mijn stage heb ik gelukkig weinig last van negatieve gedachten. School en stage zijn beide een fijne afleiding.

Hoe ik met mijn depressie om ga vind ik heel moeilijk te beschrijven. Ik heb momenten dat ik al mijn gedachtes heb opgekropt en dat ik dan een hele dag mijn bed niet uitkom. Hier werk ik ook nog aan. Zodra ik bij andere mensen in de buurt ben, doe ik alsof het allemaal goed gaat. Dit komt ook vooral omdat ik bang ben dat mensen een mening vormen of mij een aansteller vinden.

Nu heb ik wel al geleerd dat het niet erg is om je even niet goed te voelen. En dat het juist goed is om te praten, je gevoelens te uiten en soms gewoon even van je af te janken. Dit is geen zwakte, iets wat ik voorheen wel altijd dacht.

Door praten, schrijven en mezelf te uiten leer ik om te gaan met de negatieve gedachtes en ze om te zetten naar goede en positieve gedachtes.

Dit is ook mijn tip voor jou. Praat, schrijf en uit je gevoelens en gedachtes. Het is nooit goed om er alleen mee te blijven zitten. Praat met iemand in je omgeving of met je huisarts. Er is altijd iemand die wil en kan luisteren.

Weet je waardoor je depressie is ontstaan?

Nog niet precies, maar via CGT therapie kom ik er wel steeds meer achter waardoor het bij mij zo is ontstaan.

Deels door mijn eetstoornis en deels door gebeurtenissen van vroeger. Die gebeurtenissen heb ik toen altijd vrolijk weggelachen, maar staan in mijn geheugen gegraveerd.

Maar hierbij wil ik wel zeggen dat het ontstaan van een depressie bij iedereen anders kan zijn. Het hoeft niet diep te liggen, het kan ook door iets kleins zijn. Maar iets kleins betekent niet dat je depressie niet erg is en dat je geen hulp verdien. Iedereen verdient namelijk hulp. Iedereen verdient om weer zichzelf te worden en te kunnen genieten van het leven.

Heb je nog meer vragen rondom depressie? Stuur mij gerust een berichtje, ik wil je met alle liefde helpen.