De eetstoornis #update

Ik begin even met een tekst die ik ook gedeeld heb op mijn Instagram

Update

Na een lange tijd weer eens een update. Op Instagram had ik tussendoor ook niet veel meer geüpdatet, omdat er veel speelde wat ik zelf nog even een plekje moest geven. Eerlijk gelijk is dat nog niet gelukt, ik kan het nog niet zelf accepteren. Ik heb het gevoel dat ik weer heb gefaald, dat ik iedereen teleurstel.

In mijn vorige update vertelde ik dat mijn behandeling bij de eetstoorniskliniek werd afgerond. Ik had alle CBT-e sessie doorlopen. Ik werd weer doorverwezen naar de huisarts voor controles en daar moest ik het mee gaan doen. Eenmaal bij de eerste controle was het al te zien, het gaat nog helemaal niet goed. Helaas was mijn eetstoornis nog meer aanwezig dan ik had gehoopt. Mijn huisarts heeft dus weer gemaild met de kliniek en even later kreeg ik de vraag op ik 9 december kon langskomen voor een gesprek.

Het gesprek

Het was al snel duidelijk dat mijn dossier bij de kliniek niet zomaar gesloten kon worden, want het ging alles behalve goed. De eetstoornis had het in de weken voor het gesprek zoveel terrein gewonnen. En bij het gesprek kwam er ook uit dat ik er zelf niet meer uit kan komen zonder intensieve hulp. Een wekelijkse therapiesessie zou waarschijnlijk niet genoeg zijn. Als snel werd het woordje ‘opname’ tijdens het gesprek genoemd. Normaal zou ik keihard ‘Nee’ zeggen, het afwijzen. Dit keer deed ik dat niet. Dit keer liet ik de eetstoornis niet mijn leven bepalen. De eetstoornis is er natuurlijk fel tegen een opname en wil er alles aan doen om mij zover te krijgen om niet voor een opname te gaan.

Dat is de eetstoornis dit keer niet gelukt. Ook is het de eetstoornis niet gelukt om dan voor een “boost” opname te gaan. Zodat ik na 3 weken weer naar huis mag en thuis weer terug in de eetstoornis kan vervallen. Dat wil ik niet. Ik weet dat ik met zo’n korte opname wel stapjes zal zetten, maar niet genoeg om thuis verder te herstellen en niet meer terug te vallen. Ik weet dat er meer nodig is en hoe moeilijk ik dit ook vind, ik moet het accepteren. Ik heb dus ‘ja’ gezegd. Ik ga voor een reguliere opname, want ik wil herstellen. Niet voor de helft, niet voor 3/4, nee. Ik wil er gewoon vanaf.

Helaas is er wel een lange wachtlijst voor de opname en weet ik niet wanneer ik aan de beurt ben. Afgelopen week kreeg ik het bericht dat het nog maanden kon duren. Eerlijk gezegd ben ik bang dat mijn lichaam het niet meer zo lang vol houdt.. Tot die tijd sta ik onder controle bij de huisarts en mag ik daar wekelijks een bezoekje brengen om mijn gewicht, hartslag en bloeddruk te laten checken.

Lichamelijk ben ik heel erg achteruit gegaan. Mijn dieptepunt heb ik bereikt en ik mag niet verder afvallen anders kan het mis gaan. De afgelopen weken is het gelukt om stabiel te blijven op dit punt, maar het wordt steeds moeilijker en mijn lichaam heeft het steeds zwaarder om dit vol te houden. Op dit moment lig ik vooral te rusten en heb ik weinig tot geen energie over om iets te doen.

Studie

Voor de Kerst heb ik mijn stage gelukkig al met een voldoende kunnen afronden en op dit moment zit ik in mijn laatste periode van het eerste studiejaar. Ik heb nog een paar verslagen en tentamens te gaan en eind januari is het eerste studiejaar voorbij. Of ik al mijn verslagen en tentamens ga halen is waarschijnlijk niet mogelijk. Ik heb namelijk door mijn gewicht en eetstoornis geen concentratie meer en geen energie om veel voor school te doen. Gelukkig waren de vorige tentamenweken beter en ben ik sowieso over naar het tweede studiejaar. Dat is natuurlijk fijn, maar ik baal dat ik misschien niet mijn Propedeuse in het eerste jaar haal. (Dit zal ik eind januari te horen krijgen)

Het tweede studie jaar start gelijk de eerste week van februari, maar niet voor mij. Ik heb met veel tranen moeten beslissen dat ik een “studiepauze” neem. Nu ik dit typ begin ik weer te huilen… Deze studiepauze zal een half jaar duren. De opname zal namelijk in dit half jaar plaatsvinden, dat is mij wel verteld. Maar ik baal enorm, want ik had namelijk een hele fijne klas en een studiepauze nemen, voelt als falen.

Ook weet ik dat ik nu niet verder kan gaan met mijn studie, want ik heb geen energie om hele dagen naar school te gaan en 2 hele dagen stage te lopen. Dus in september start mijn tweede studiejaar en hopelijk ben ik dan weer lichamelijk sterk genoeg om mijn studie met succes door te zetten. Daar ga ik voor vechten natuurlijk.

Hoe komt het?

Hoe het komt is altijd de vraag. Ik denk persoonlijk dat het komt door verschillende redenen. Zodra ik controle verlies in mijn leven over iets, grijp ik terug naar de eetstoornis. De eetstoornis geeft mijn namelijk controle, controle over mijn eten en gewicht. Controle is voor mijn heel belangrijk, dat heeft te maken met dat ik autistisch ben. Hier heb ik nog geen hulp voor, waardoor ik dus nog niet weet om te gaan met gebeurtenissen waarover ik geen controle heb. Het is dus naast de behandeling voor mijn eetstoornis ook belangrijk om hulp te zoeken voor het autisme gedeelte. Daar ben ik nu ook een tijdje al mee bezig, maar ook hierbij heb je met wachtlijsten te maken.

Het is misschien een rommelige update, maar zo is mijn leven nu ook even. Er gaat dagelijks vanalles door mijn hoofd, maar ook voel ik mij half verdoofd. Ik krijg weinig mee van de dag, omdat ik veel rust en in bed lig. Ik probeer mezelf veel af te leiden met tekenen, schilderen op nummer, sudoku en puzzelen.

Als er nog vragen zijn, mag je mij altijd een berichtje sturen hier of op mijn Instagram of Facebook.