Tijdens mijn herstel had ik dagelijks last van een slecht lichaamsbeeld. Elke gram die ik aankom kon ik zien op mijn lichaam. Ook wist ik dat zoiets onmogelijk is, toch zag ik het. In het begin wist ik niet hoe ik ermee om moest gaan. Ik stond soms hele dagen voor de spiegel met een negatieve blik. Ik had zelfs avonden dat ik met tranen in bed lag, omdat ik gewoon niet meer wist wat ik moest. Ik walgde van mijzelf en ik dacht dat anderen ook zo over mij dachten. Altijd dacht ik dat als andere mensen mij aankeken, dat ze mij vies, lelijk en dik vonden. In werkelijkheid was dit helemaal niet zo. Dat kon ook niet, want ik was helemaal niet dik.